• GS-A: — Znów sanockie Super-Video Disco prowadzi Tomasz Beksiński, znany prezenter radiowy. Czy to sentyment do rodzinnego miasta, czy przyjeżdżasz tu zarobić?
• TOMASZ BEKSIŃSKI: — Przyjechałem do Sanoka odpocząć od zgiełku, pośpiechu. Innych utrapień wielkiego miasta. Oczywiście, czuję do Sanoka duży sentyment — tutaj mam wielu znajomych, tu najlepiej wypoczywam. A skoro jestem tutaj, to dlaczego nie mam zagrać dyskoteki dla sanoczan?
• GS-A: — Nietrudno uwierzyć w ten sentyment, mając w pamięci rozwieszone w mieście nekrologi z twoim imieniem i nazwiskiem…
• T.B.: — Właśnie nekrologi były pomysłem kolegi, lecz postanowiłem go zrealizować. Lubię czasem zwariowane pomysły. Ten jednak miał swój głębszy sens: zrobiłem to tuż przed definitywnym rozstaniem z Sanokiem — jechałem w pustkę i czułem się wtedy tak, że właśnie nekrolog odzwierciedlał doskonale mój nastrój.
• GS-A: — Z tej pustki trafiłeś do radia?
• T.B. — Nie od razu. Pierwszy rok studiowałem w Sosnowcu, dopiero potem była Warszawa. Do radia trafiłem zupełnie przypadkowo. Koniecznie chciałem zdobyć taśmę z koncertem Genesis, będącą w posiadaniu Piotra Kaczkowskiego z III programu Polskiego Radia. Za pomocą Henryka Wańka dotarłem do Jerzego Kordowicza (też pracownika „Trójki”). Zacząłem wymieniać z nim płyty, poznałem wielu ludzi z radia i wreszcie otrzymałem propozycję współpracy. Debiutowałem w 1982 r. w popołudniowej audycji „Trójki”, którą prowadziłem wespół z Markiem Niedźwiedzkim. Rok później otrzymałem już samodzielną „działkę” w pierwszym programie Polskiego Radia pt. „Na rockową nutę” którą kontynuuję do dziś. Obecnie pracuje już w programie stereo i prowadzę kilka interesujących mnie samego pozycji programowych.
• GS-A: — O Twojej płytotece, zawierającej niemal cała klasykę rocka krążyły w Sanoku legendy. W radiu grasz nie „słodszą” muzykę. Czy zmieniły się twoje upodobania, czy też stałeś się niewolnikiem panującej mody?
• T.B.: — To nie tak. Żeby „dostać” audycję trzeba chcieć wnieść do programu coś oryginalnego. Gdy zacząłem pracę byłem pod ogromnym wrażeniem muzyki „new romantic”, która do Polski dopiero nieśmiało docierała. Chciałem więc propagować ten akurat styl, czyli zespoły typu: Ultravox, O.M.D., Talk-Talk. Niestety taką audycję dostałem stosunkowo późno, bo w 1985 r. W „Romantykach muzyki rockowej” nie może być miejsca ani na Marillion, ani na klasyką. Co innego — „Wieczór z płytą kompaktową”, w której będę starał się w miarę zdobywania kompaktowych krążków, prezentować dyskografie klasyków rocka. Udało się to już uczynić w przypadku The Doors i Pink Floyd, a od października na pewno słuchać będziemy grupy Genesis. Poza tym: nie jestem etatowym pracownikiem radia, lecz współpracownikiem, co daje więcej tzw. luzu, zmniejszając niestety nieco mój wpływ na zawartość programów.
• GS-A: — Czasem prowadzisz dyskoteki — co o nich sądzisz?
• T.B.: — W zasadzie nie lubię dyskotek, nie potrafię tańczyć. Prowadzenie dyskotek bawiło mnie najbardziej w latach 1982—1984, gdy grało się tam muzykę noworomantyczną. Mile wspominam dyskoteki prowadzone wówczas wraz z Januszem Baryckim w Rzeszowie i Sanoku. Teraz króluje w dyskotekach Modern Talking. Żeby było śmieszniej, wielu dyletantów wrzucało tych klezmerów do szufladki z napisem: new romantic, a ja przez dwa lata dostawałem listy od panienek zakochanych w Modern Talking i — co gorsza — przekonanych, że ja rówmież darzę to koszmarne duo podobnymi uczuciami.
W tej chwili na dyskotekach interesuje mnie wyłącznie to, iż naprawdę mile bawię się za konsoletą. Jeśli ludzie z równą przyjemnością bawią się po drugiej stronie konsolety to chyba jest w porządku, prawda?
• GS A: — Jakie jest twoje zdanie o polskiej muzyce rockowej?
• T.B.: — Żadne! Nie mam z nią kontaktu. Płyty wychodzą rzadko, za to z dużym opóźnieniem, a ich jakość techniczna jest tak fatalna, że nie mogę ich słuchać.
• GS-A: — Kończąc rozmowę chciałbym prosić o odpowiedź na pytanie: jaką muzykę zaproponowałbyś młodym czytelnikom „Gazety Sanockiej — Autosan” — wszak do nich niniejszy tekst jest kierowany — do słuchania w najbliższym czasie?
• T.B.: — Obecnie za najbardziej interesujące zespoły uważam Marillion, Big Country i Pet Shop Boys.
Rozmawiał:
M. POMYKAŁA
Źródło: „Gazeta Sanocka – Autosan” nr 23 (422) 10-20.08.1987 str. 6
